Ἡ Ἁγία Μαρίνα (τοιχογραφία) ἀπό τήν Ἱ. Μονή Ἁγ. Ἀποστόλων Κλεινοῦ (Κλεινοβοῦ)

Καλαμπάκας

Ιερά Μονή Αγίας Μαρίνας Άνδρου

Η παλαιά εφέστια εικόνα της Αγίας Μαρίνας από τον ναόν του Θησείου χωρίς το σφυρήλατο, χρυσό κάλυμμα της

" Εργον Γαβριήλ Ιερομονάχου Λαμπή. Εν Αγίω Όρει Σκήτης Αγίας Αννης 1938.

H αγία Mαρίνα

έτος 1858
Συλλογή Mονής Σιμωνόπετρας
A' όψη αμφιπρόσωπης χαλκογραφημένης πλάκας
35 x 24 εκ.
Tόπος χάραξης: Άγιον Όρος
Xαράκτης: Eυθύμιος ιεροδιάκονος
Eπιγραφές: στο μέσον των περιθωρίων, πάνω: X(E)IP. E(Y)Θ(Y)MIOY I(E)P(O)Δ(IA)K(ON)OY και κάτω: 1858.

Αγία Μαρίνα - 1858

H αγία Mαρίνα κρατάει με το αριστερό της χέρι σφιχτά από τα μαλλιά ανθρωπόμορφο τέρας και ετοιμάζεται να το χτυπήσει στο κεφάλι με σφυρί που βαστάει στο υψωμένο δεξί της χέρι. Tο φοβερό πρόσωπο του δράκοντα φαίνεται από το πλάι, με τη μεγάλη αιχμηρή του γλώσσα να ξεπηδάει ανάμεσα από τα κοφτερά δόντια. Έχει κέρατα, φτερά στούς ώμους και πόδια αρπακτικού, ενώ εντυπωσιάζουν τα μάτια που βρίσκονται διάσπαρτα στα δύσμορφα μέλη του. Πίσω από την αγία εικονίζεται επιβλητικό λιθόκτιστο κτίριο που παριστάνει τη φυλακή της και στην πάνω αριστερή γωνία ξεπροβάλλει το χέρι του Θεού που την ευλογεί.Παρόλο που ο παλμός της κίνησης της αγίας αποδίδεται σωστά, με το σώμα της ελαφρά λυγισμένο και με το πέπλο της να ανεμίζει, το ήρεμο και σχεδόν χαμογελαστό της πρόσωπο δεν αρμόζει με την ένταση της σκηνής. H αγία Mαρίνα έζησε τον τρίτο αιώνα, φυλακίστηκε σε νεαρή ηλικία και στη συνέχεια μαρτύρησε για την πίστη της. Σύμφωνα με το συναξάρι της, το επεισόδιο που εικονογραφείται εδώ συνέβη όταν στο κελλί της φυλακής της μπήκε ένας απειλητικός δράκοντας κι εκείνη, με τη βοήθεια του Θεού, βρέθηκε μ' ένα σφυρί στο χέρι με το οποίο σκότωσε το θηρίο. Mέ το ίδιο θέμα είναι γνωστά δύο ακόμη έργα που ακολουθούν εικονογραφικά την παρούσα χαλκογραφία.
	Bιβλιογραφία: Aδημοσίευτη.
	Iερομ. I.Σ.

μ.Χ. (Xαράκτ

Η θαυματουργή εικόνα της Αγ. Μαρίνας Μαΐστρου ήταν οικογενειακό κειμήλιο της Ειρήνης Αμπατζή. Όταν αυτή απεβίωσε στις 21 Σεπτεμβρίου 1932, οι κόρες της Σμαραγδή Καραγεωργίου, Αικατερίνη Μπουσδρούκη και ο γιος της Δημήτριος Αμπατζής, κατόπιν παραινέσεως του τότε Μητροπολίτη Αλεξ/πόλεως Γερβασίου, προσέφεραν τη θαυματουργή εικόνα στην εκκλησία του χωριού. Από τότε ο Ιερός Ναός του Αγ. Γεωργίου Μαΐστρου έγινε και προσκύνημα της Αγ. Μαρίνας.

Η Ειρήνη Αμπατζή, μετά το θάνατο του συζύγου της του Θ. Αμπατζή το 1911, φεύγει από την Κεσσάνη όπου ζούσε και εγκαθίσταται με τα τρία της παιδιά, στη Μαΐστρο δίπλα στους συγγενείς της, όπου και ασχολείται με τη ραπτική τέχνη. Αμέσως μετά αρχίζουν να συμβαίνουν τα πρώτα θαύματα. Η Ειρήνη παρατηρούσε ότι δάκρυζε η εικόνα της Αγ. Μαρίνας και μάλιστα πριν από κάποιο δυσάρεστο γεγονός για τον ελληνισμό της περιοχής. Το δάκρυ είχε θεραπευτικές ιδιότητες. Έτσι μόλις μαθαίνονταν ότι η εικόνα άρχιζε να δακρύζει, πλήθος πιστών από τη Μαΐστρο και την Αίνο έσπευδαν να προσευχηθούν και να λάβουν τη χάρη της. Μεταξύ των πιστών υπήρχαν και πολλοί Τούρκοι κυρίως ασθενείς που ζητούσαν τη χάρη της Αγίας. Στο διάστημα αυτό έγιναν πολλά θαύματα όχι μόνο σε Χριστιανούς, αλλά και σε Τούρκους. Η Ειρήνη Αμπατζή άρχισε να πέφτει σε βαθύ ύπνο, που κρατούσε πάνω από μια ημέρα. Την πρώτη φορά που συνέβη, η οικογένειά της νόμισε ότι πέθανε και άρχισε να τη θρηνεί, όταν όμως ξύπνησε τους εξήγησε ότι η Αγ. Μαρίνα την οδήγησε σε άγνωστα μέρη που δεν φανταζόταν ότι υπήρχαν. Εξιστορούσε διάφορα γεγονότα, που είτε είχαν συμβεί και δεν είχαν γίνει γνωστά, είτε θα συνέβαιναν στο μέλλον. Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες από κατοίκους που επιβεβαίωναν ότι πραγματοποιούνταν αυτά που έβλεπε ως όραμα η Ειρήνη, «όπως της τα έδειχνε η Αγ.Μαρίνα, που την έπαιρνε από το χέρι», όπως έλεγε όταν τα εξιστορούσε.

Μετά τον ξεριζωμό η Ειρήνη Αμπατζή εγκαταστάθηκε μαζί με τους άλλους συγχωριανούς της στη Μαΐστρο 3 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Αλεξανδρουπόλεως.

Η θαυματουργή εικόνα της Αγ. Μαρίνας δεν ήταν απλά ένα οικογενειακό κειμήλιο, αλλά μια συλλογική συναισθηματική σύνδεση της κοινωνίας της Μαΐστρου και των άλλων προσφύγων της περιοχής της Αίνου. Πολλές οικογένειες συνέχισαν να φέρνουν τους ασθενείς τους να θεραπευτούν, κυρίως ψυχικά ασθενείς βαριάς μορφής, σχιζοφρενείς ή και δαιμονισμένους, ελπίζοντας σε ένα ακόμη θαύμα, από τα πολλά θαύματα που άκουγαν να γίνονται. Πολλοί είναι οι μάρτυρες περιστατικών, όπου η Ειρήνη ηρεμούσε τους ασθενείς, που ήταν σε έντονη κρίση, άλλοτε με προσευχές και άλλοτε με την επιτακτική φωνή της, πάντοτε όμως με αγάπη και φροντίδα. Δέχονταν, σύμφωνα με μαρτυρίες , πολλές επιθέσεις, κυρίως από δαιμονισμένους, όμως ποτέ κανένας δεν της έκανε κακό, το αντίθετο μάλιστα, ημέρωναν και την υπάκουαν πιστά, μέχρι που έφευγαν απόλυτα υγιείς, μετά από την σαρανταήμερη παραμονή τους στην κατοικία της.

Από το 1925 και μετά κάτοικοι της Αλεξ/πολης αρχικά, αλλά και από πολλά σημεία του Έβρου αργότερα, κατέφθαναν την εορτή της Αγ. Μαρίνας για να προσκυνήσουν. Έτσι στον πλατανότοπο της Μαΐστρου άρχισε να γίνεται το πανηγύρι με πλήθος κόσμου, που συνδύαζαν το προσκύνημα στην ιερή εικόνα με ημερήσια εκδρομή.

Το πανηγύρι συνεχίζεται μέχρι και σήμερα και συνεχώς μεγαλώνει η φήμη του. Αλλά η κινητήριος δύναμη για τη μεγάλη προσέλευση είναι η πίστη στη θαυματουργή εικόνα της Αγ. Μαρίνας.

Πηγή: Εφημερίδα «Πολίτης της Θράκης» (12-07-2006). Απόσπασμα από άρθρο της Αικ. Κάλτσου.

Η εικόνα είναι από τον “Νέο Συναξαριστή της Ορθοδόξου Εκκλησίας”, εκδ. Ίνδικτος.

iερός ναός Αγίας Μαρίνας στο Νέο Ροεινό Αργολίδας

. Το Ροεινό είναι ένα από
τα μεγαλύτερα χωριά του νομού Αργολίδας ,μόλις 6 κμ από την πόλη του
Ναυπλίου και οι κάτοικοι του είναι κατά πλειοψηφία Αρκάδες μιας και
οι προγονοί τους ήρθαν από το Ροεινό της Αρκαδίας, στα δύσκολα χρόνια

της σκλαβιάς από τους Τούρκους. Οι παππούδες τους δεν έφεραν πολλά

πράγματα μαζί τους παρά μερικές εικόνες από την γενέτειρα τους, μεταξύ

αυτών και της Αγίας Μαρίνας ,έτσι αποφάσισαν να χτίσουν μία εκκλησία

αφιερωμένη στην χάρη της.

Ο Ιερός Ναός της ομωνύμου κοινότητας Αγίας Μαρίνης η οποία απέχει απο την πολη της Μυτιλήνης 5 Χιλιόμετρα απο την νότια πλευρά αυτής, κτίστηκε σε οικόπεδο που ανήκε στον Μιχάλη Χατζηγιάννη και τον Νικόλαο Στεφανέλλη.

Και οι δύο ιδιοκτήτες χρησιμοποιούσαν χωριστά το οικόπεδο σαν κήπο. Κατά μια παλιά παράδοση στο μέσον του ενός κήπου που ανήκε στον Ν. Στεφανέλλη υπήρχε Ροδία (δένδρο) στην οποία ο ιδιοκτήτης εύρισκε κατά διαφόρους καιρούς μια μικρή εικόνα της Αγίας Μαρίνης.

Η Εικόνα αυτή ,σύμφωνα με όσα αφηγούνται όσοι γνωρίζουν την παράδοση αύτή , ενώ μεταφερόταν απο τον Στεφανέλλη στο εξωκκλήσι του Προφήτη Ηλία ξαναγύριζε κατα τρόπο μυστηριώδη στην ίδια θέση πάνω στην Ροδιά. Οι προύχοντες του χωριού αν και είχαν αποφασίσει να ιδρύσουν τον Ενοριακό Ναό σε άλλη θέση μετά το θαύμα της επιστροφής της εικόνας εγκατέλειψαν την πρώτη ιδέα και αποφάσισαν να ανεγείρουν τον Ναό στον χώρο του οικοπέδου.

Πότε ακριβως κτίστηκε ο Ναός δεν γνωρίζουμε.Μια επιγραφή η οποία βρίσκεται πάνω απο την κυρία είσοδο του Ναού εχει τηνχρονολογία του 1797. Πιθανόν αυτή η χρονολογία να αναφέρεται στην ανέγερση του Ναού η στην ανακαίνηση παλαιοτέρου Ναού που πορυπήρχε στην θέση αυτή που ειναι και το πλέον πιθανόν.

Υπάρχει η πληροφορία οτι ο Ναός της Αγίας Μαρίνης ο οποίος είτε αναγέρθηκε , ειτε ανακαινίστηκε το 1797 επισκευάστηκε πολλές φορές . Τρείς μεγάλες επισκευές ειναι γνωστές .Η πρώτη έγινε με μέριμνα του εφημερίου Αρχιμ. Καλλινίκου Καρβέλλη. Η δεύτερη το 1938 με την φροντίδα του αειμνήστου Ιερομ. Λεοντίου Δουκέλλη και η τρίτη το 1956 με την μέριμνα του εφημερίου Λεοντίου Καμπά και των τότε επιτρόπων του Ναού.

Ο Ναός έχει ρυθμό Βασιλικής .Οι διαστάσεις του ειναι μήκος 19 μέτρα - πλάτος 10.50 μετρα- Υψος 6 μέτρα. Στην δυτική πλευρά εξωτερικά όπου ειναι ο νάρθηκας ειναι εντοιχισμένα δύο ωράια μαρμάρινα θωράκια βυζαντινής εποχής και μια πλάκα με δικέφαλο αετό η οποία ήταν στο μέσον του Ναού. Τα Θωράκια έχουν μεταφερθεί απο πολύ παλιά χρόνια απο το βουνό Αμαλή όπου διακρίνονται ίχνη παλαιοχριστιανικού η βυζαντινού Ναού. Το τέμπλο του Ναού και ο θρόνος ειναι έργα αρίστης ξυλογλυπτικής τέχνης, του 1839 όπς φαίνεται απο κάποια χρονολογία που ειναι χαραγμένη επάνω στον αρχιερατικό θρόνο.Το τέμπλο φέρει υπέροχες παραστάσεις.

MYTILENA SACRA-Μητροπολίτης Μυτιλήνης Ιάκωβος ο Β'

Ἁγία Μαρίνα ἀπό τήν Ἱ. Μονή Ἁγ. Μαρίνας Βόνης Πεδιάδος Ἡρακλέιου Κρήτης

Ἡ Ἁίγία Μαρίνα ἀπό τόν Ἱ. Ναό τῆς «Ἁγίας Μαρίνας» στό Μεγαλοχώρι τῆς Σαντορίνης.

Τό μικρό καί ὄμορφο ξωκλήσι χρονολογεῖται ὅτι κατασκευάστηκε πρίν ἀπό 300 καί πλέον χρόνια

Δύο (2) Εἰκόνες τῆς Ἁγίας Μαρίνας ἀπό τόν Ἱ. Ν. Ἁγ. Μαρίνας τοῦ Κουλουρᾶ Καμίνια Ζακύνθου

Τρεῖς (3) Εἰκόνες τῆς Ἁγίας Μαρίνας ἀπό τόν Ἱ. Ν. Ἁγ. Μαρίνας τοῦ Φαγιά Ζακύνθου

ΔΕἰκόνα τῆς Ἁγίας Μαρίνας ἀπό τόν Ἱ. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου (Παναγούλας) Μπανάτο Ζακύνθου

Δύο (2) Εἰκόνες Ἁγίας Μαρίνας ἀπό τόν Ἱ.Ν. Ἁγ. Μαρίνας Ἐξωγῆς Ἰθάκης

Εξωκκλήσιο της Αγίας Μαρίνας Λετύμπου Κύπρου

Η κοινότητα της Λετύμπου βρίσκεται στην επαρχία Πάφου, στη γεωγραφική περιφέρεια των αμπελοχωριών, γύρω στα 14,5 χμ. βορειοανατολικά της πόλης της Πάφου.Η Λετύμπου είναι κτισμένη σε μέσο υψόμετρο 380 μέτρων. Το λοφώδες τοπίο του χωριού, είναι διαμελισμένο από το ποτάμιο δίκτυο, του ποταμού της Έζουσας.Το Εξωκκλησάκι αυτό, βρίσκεται στα βορειοανατολικά του χωριού, λίγο πιο πάνω από την εκκλησία της Παναγίας Θεοτόκου.

Δεν υπάρχουν μαρτυρίες για το πότε κτίστηκε. Σήμερα το εξωκκλήσι είναι ερείπιο. Από τους σεισμούς και το πέρασμα των χρόνων, το Εξωκκλησάκι κατέρρευσε. Φρόντισαν όμως οι κάτοικοι να τοποθετήσουν εκεί στο ερείπιο, ένα καντήλι, ν’ ανάβει για την Αγία Μαρίνα μέσα σ’ ένα μικρό εικονοστάσι μαζί με την εικόνα της.

Την Αγία Μαρίνα βέβαια, η κοινότητα Λετύμπου, τιμά στις 17 Ιουλίου με λειτουργία που γίνεται στη κεντρική εκκλησία του Αγίου Θεοδώρου, όπου γίνεται και η λιτάνευση της άγιας εικόνας της.

Ἁγία Μαρίνα ἀπό τόν Ἱ.Ν. Ἀποστόλου Ἀνδρέου Μέσα Γειτονιᾶς Λεμεσός Κύπρου

Η Αγία Μαρίνα, 15ος αιώνας, Βυζαντινό και Χριστιανικό μουσείο Αθηνών

Ἡ Ἁγία Μαρίνα μέ τρεῖς σκηνές ἀπό τόν Βίο της, 1857, ζωγράφος Λάζαρος, στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο (Πηγή: Μ. Γαβρίλη, Εἰδική Ἔκθεση Κειμηλίων Προσφύγων, Ἀθήνα 1982, σ.σ.33-34, εἰκ. 34) .

Κατά τον 19ο αιώνα, μετά τη δημιουργία του ελληνικού κράτους, εισάγεται αργά, αλλά σταθερά η νέο−αναγεννησιακή ζωγραφική των Ναζαρηνών ζωγράφων οι οποίοι στο πλαίσιο του Ρομαντισμού επιδιώκουν τη μεγαλύτερη δυνατή φυσιοκρατική απεικόνι− ση των θείων μορφών και την απομάκρυνση από τα στερεότυπα της βυζαντινής τέχνης. Χαρακτηριστική είναι η εικόνα της αγίας Μαρίνας με τρεις σκηνές από το Βίο της του 1857, έργο του ζωγράφου Λαζάρου ³⁵, στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο, με μορφές με ισοζυγισμένες αναλογίες, αρχιτεκτονική προοπτική και λαμπερά χρώματα. (³⁵Μ. Χατζηδάκης, Ευγ. Δρακοπούλου, Έλληνες Ζωγράφοι μετά την Άλωση (1450−1830), Αθήνα 1997, τ. Β΄, 139−140). (Πηγή: ΙΩΑΝΝΗΣ ΗΛΙΑΔΗΣ Η ΜΕΤΑΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΣΤΗ ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗΣ ΤΟΥ ΜΕΓΕΘΟΥΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ ΤΗΣ, ΤΗΣ ΙΔΙΟΜΟΡΦΙΑΣ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΩΝ ΤΗΣ ΤΑΣΕΩΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΥΛΙΚΟ ΠΟΥ ΔΙΑΣΩΘΗΚΕ).

Οι εκκλησίες της Αγίας Μαρίνας στην επαρχία Λάρνακας

Παραθέτουμε κατά χρονολογική σειρά αρχαιότητας τις εκκλησίες της Αγίας σε χωριά της επαρχίας Λάρνακας:

1. Μαρί 14ος αιώνας, 2. Πυργά 14ος, 3. Ξυλοτύμπου 15ος, 4. Ψεματισμένος 16ος, 5. Τερσεφάνου 16ος, 6. Οδού 18ος, 7. Οι υπόλοιπες ανάγονται στην περίοδο της τουρκοκρατίας και της αγγλοκρατίας και βρίσκονται στις κοινότητες των Αγγλεισίδων, των Πάνω Λευκάρων, του Μενεού, της Μοσφιλωτής, της Οράς, των Τρούλλων και του Ψευδά.

Από τις εκκλησίες που βρίσκονται στις προαναφερθείσες δεκατρείς κοινότητες, ξεχωριστή θέση κατά την προσωπική μου άποψη από πλευράς αισθητικής, κατέχει η εκκλησία της Οδού (φωτογρ). Είναι η μοναδική που έχει ξύλινη οξυκόρυφη στέγη. Κτίστηκε το 1777, είναι μικρή σε μέγεθος και φυλάσσει εικόνες του πρώτου μισού του 16ου αιώνα ζωγραφισμένες από τον Κύπριο αγιογράφο Βασίλειο, ο οποίος υπογράφει τα έργα του με το πρωτόγραμμα του ονόματός του «Β».

Η εικόνα της Αγίας Μαρίνας στην παρούσα ανάρτηση βρίσκεται στην εκκλησία της Παναγίας στο χωριό Μελίνη.

Βιβλιογραφία: Σωκράτης Τ. Αντωνιάδης, Μεσαιωνικά Κατάλοιπα στην Επαρχία της Λάρνακας, Λάρνακα 2012.

Η παρθενομάρτυς αγία Μαρίνα
ταπεινώνει με σφυρί
τον "Αιθίοπα" δαίμονα.
(Ανακού, Μικρά Ασία).Η Ανακού της Καππαδοκίας ή αλλιώς Ενεγί ήταν χτισμένη στο οροπέδιο του όρους Μουντάκ Οβά. Είναι γνωστή για το λόφο Καλέ και τους περιβόητους οικισμούς με τα λαξευμένα σπίτια. Στους δύο οικισμούς -τον Πάνω και τον Κάτω Μαχαλά- έμεναν οι φτωχές οικογένειες και όσοι αναζητούσαν ασφαλές καταφύγιο απο τους επιδρομείς εκείνων των δύσκολων καιρών. Εκκλησίες και τζαμιά συνυπήρχαν στις άκρες των απότομων βράχων κι έμοιαζαν να αιωρούνται όλα τα περίφημα δημιουρ-γήματα του ταπεινού 'καλλιτέχνη' μεταξύ θεών κι ανθρώπων. Οι Ανακιώ-τες ήταν κυρίως Μουσουλμάνοι, υπήρχαν όμως και πολλοί Χριστιανοί που κατοικούσαν στην περιοχή μέχρι το 1924. Γύρω στο 1760 οι περισ-σότεροι άντρες άρχισαν σταδιακά να μεταναστεύουν στην Κωνσταντι-νούπολη που αποτελούσε το κέντρο εμπορίου του τότε κόσμου, μεταφέροντας τα ήθη και τις παραδόσεις τους. Οι Χριστιανοί της Ανακούς οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα ήταν ελληνόφωνοι. Μέχρι σήμερα χρησιμοποιούν ελληνικές λέξεις τις οποίες μπλέκουν με τουρκικά ιδιώματα, δημιουργώντας έτσι τα περίφημα καπαδοκικά ιδιώματα.